Kobiety wyznają, dlaczego miały romans z żonatym mężczyzną

A co z pożądaniem – tym nagłym, intensywnym pragnieniem, które potrafi przekroczyć granice rozsądku?

Czy romans z osobą, która już dawno złożyła obietnicę wierności, da się w ogóle usprawiedliwić?

Dla wielu ludzi obrączka na palcu jest jednoznaczną granicą, której nie wolno przekraczać.

Ale są i tacy, dla których właśnie ta granica stanowi pokusę, a zakazany owoc wydaje się jeszcze bardziej nęcący.

To wyznania ośmiu kobiet, które zdecydowały się przekroczyć czerwoną linię i w różnych okolicznościach wplątały się w historie, które pozostawiły w nich ślad.

Jenny, trzydziestoletnia kobieta, wyznała, że pociągała ją sama świadomość zakazu.

Dreszczyk emocji związany z tym, że robi coś, czego nie powinna, podsycał namiętność i sprawiał, że doświadczenie stawało się intensywniejsze.

Choć wiedziała, że ten romans nie potrwa długo, zapamiętała go jako coś wyjątkowego.

Colby, młoda kobieta w wieku dwudziestu trzech lat, znalazła się w sytuacji zupełnie innej.

Nie wiedziała, że jej partner ma żonę, dopóki nie odkryła w jego telefonie zdjęć ze ślubu.

Szok i rozczarowanie były ogromne – czuła wstręt nie tylko do niego, ale także do siebie samej.

Vivian przez dwa lata żyła iluzją, że jej kochanek zostawi dla niej żonę.

Każdego miesiąca obiecywał, że to już niedługo, a ona dawała się zwodzić coraz to nowymi słowami.

W końcu zrozumiała, że nigdy nie będzie dla niego priorytetem, i ta świadomość okazała się brutalna.

Jess otwarcie przyznaje, że fascynowało ją to, czego nie mogła mieć w pełni.

Doświadczała czegoś w rodzaju uzależnienia od niemożliwego – im bardziej zakazane, tym silniejsza była pokusa.

Dla niej nie była to zwykła historia pożądania, lecz także gra z własnymi granicami.

Raquel, mając trzydzieści pięć lat, sama była mężatką, gdy rozpoczęła romans z sąsiadem.

Usprawiedliwiała swoje zachowanie tym, że skoro oboje zdradzali, ciężar winy rozkładał się na dwie osoby.

Nie myślała o przyszłości ani o konsekwencjach, ważna była chwila i poczucie, że nie jest w tym sama.

Claire wpadła w romans w wyniku zwykłego zakładu.

Podczas imprezy firmowej jej przyjaciółka rzuciła jej wyzwanie, by flirtowała z szefem.

On odpowiedział na prowokację, a choć dla niej był to jednorazowy epizod, wspomnienie zostało na długo.

Kerri, mająca trzydzieści trzy lata, próbowała zrzucić odpowiedzialność z siebie.

Powtarzała, że to nie ona goniła za tym mężczyzną, lecz on za nią, a więc cała wina leży po jego stronie.

W ten sposób uspokajała swoje sumienie, próbując wyciszyć poczucie winy.

Sarah, trzydziestolatka, opowiedziała o ciężarze, który pozostał po zakończonym romansie.

Poczuła, że przyczyniła się do rozpadu małżeństwa, a jednocześnie zagubiła samą siebie.

To doświadczenie nie przyniosło jej nic poza cierpieniem i świadomością straty.

Każda z tych historii pokazuje inne oblicze relacji z zajętym partnerem – od fascynacji zakazem, przez naiwne nadzieje, aż po poczucie winy i żal.

Łączy je wspólny mianownik: ludzka emocjonalność, która bywa chaotyczna, nieprzewidywalna i pełna sprzeczności.

Bo romans z osobą żonatą czy zamężną nigdy nie jest tylko „przygodą” – często zostawia w sercu blizny, które przypominają o cenie zakazanych pragnień.